Vergeven is de sleutel tot innerlijke vrede, want het is een techniek die onze gedachten transformeert van angst naar liefde. Onze waarneming van andere mensen ontaardt vaak in een strijd tussen het verlangen van het ego om te oordelen en het verlangen om mensen te accepteren zoals ze zijn. Het ego heeft altijd kritiek. Het spoort altijd de fouten op in onszelf en anderen. Je hart blijft altijd zien dat wij onschuldig zijn. Dat we soms van de liefde afdwalen, betekent niet dat we schuldig zijn, maar dat we gekwetst zijn.
Vergeven is ‘selectief herinneren’ – een bewuste beslissing om je aandacht op de liefde te richten en al het andere los te laten. Maar het ego is meedogenloos. Het komt met heel slimme en geniepige argumenten aanzetten om ons over te halen andere mensen uit onze harten te bannen.
Gelijk hebben of gelukkig zijn?
Het is makkelijk om mensen te vergeven die niets hebben gedaan om ons kwaad te maken, maar de mensen die ons kwaad maken, zijn onze belangrijkste leraren. Ze tonen ons de grenzen van ons vermogen tot vergeven.
De beslissing om onze wrok jegens andere mensen los te laten, is de beslissing om onszelf te zien zoals we werkelijk zijn, want als we om de een of andere reden niet kunnen zien dat andere mensen perfect zijn, kunnen we onze eigen perfectie ook niet zien.
Het kan heel moeilijk zijn de zienswijze los te laten dat iemand schuldig is als je ervan overtuigd bent dat iemand iets heeft gedaan wat absoluut niet door de beugel kan en in strijd is met al je normen en waarden. Een cursus in wonderen stelt ons de vraag:
‘Wil je liever gelijk hebben of gelukkig zijn?’
Oordelen
Als je over een broeder oordeelt, heb je ongelijk, zelfs als je gelijk hebt. Er zijn periodes in mijn leven geweest waarin ik het erg moeilijk had om mijn oordeel over iemand op te geven. Daar kwam ik vanbinnen tegen in opstand: ‘Ik heb gelijk, dat weet ik zeker.’ Ik dacht dat mijn oordeel laten varen betekende dat ik het gedrag van de ander goedkeurde. Ik dacht: iemand zal toch principieel moeten blijven. Als we blijven vergeven, verdwijnen alle normen en waarden! Met de vinger naar iemand wijzen, helpt hem niet om te veranderen.
Als we iemand schuldig verklaren, maken we het hem alleen maar moeilijker om schuldgevoelens los te laten. Letterlijk of figuurlijk met de vinger naar iemand wijzen helpt ons niet om hun gedrag te corrigeren.
Als we iemand met mededogen en vergeving tegemoet treden, is de kans veel groter dat hij tot bezinning komt. Mensen gaan minder gauw in de verdediging en staan meer open voor correctie. Meestal weten we best wanneer we verkeerd bezig zijn en zouden we het anders aanpakken als we wisten hoe. Op zo’n moment is het beter om niet aan te vallen: we hebben behoefte aan hulp en niet aan strijd.
Als we vergeven, scheppen we een nieuwe context, een context waarin het voor iemand gemakkelijker wordt om te veranderen.
De beslissing nemen om mensen te zien zoals ze nu zijn
Vergeven is de beslissing nemen om mensen te zien zoals ze nu zijn. Als we boos zijn op iemand, zijn we boos over iets wat ze gezegd of gedaan hebben vóór dat moment, maar iemands identiteit wordt niet bepaald door zijn uitspraken of daden. Relaties worden vernieuwd als we onze ideeën loslaten over het verleden van onze broeder. ‘Als we het verleden op het heden projecteren, scheppen we een toekomst die precies gelijk is aan het verleden.’ Als we het verleden loslaten, maken we plaats voor wonderen.
Uit: Terugkeer naar liefde van Marianne Williamson
Recente reacties