Wat is er gebeurd met onze communicatie?

Ja wat zijn wij mensen  toch een vreemde creaties. Wat maken we het soms toch erg ingewikkeld voor elkaar. Door komt door onze communicatie, met name onze woorden, met onze taal maken we het soms hopeloos ingewikkeld. Terwijl we juist woorden gebruiken om uit te leggen en juist een en ander willen verduidelijken, om het juist heel eenvoudig te maken. Het is eigenlijk dus een giller dat we het tegengestelde bereiken van wat ons werkelijke doel is.

Daarbij gaan we er vanuit dat de ander een zelfde ervaring heeft zodat hij of zij weet wat we bedoelen. We nemen aan dat het referentiekader van de ander hetzelfde is als die van onszelf. We kijken nog nauwelijks naar elkaar en zien nauwelijks meer reacties, we kijken niet meer naar ons lichaamstaal. Zeker in dit tijdperk van e-mails en whatsapp en andere chatboxen.

Lichaamstaal

De lichaamstaal is vervangen door icoontjes of uitroeptekens en vet gedrukte letters. Hoeveel misverstanden ontstaan er daar niet door. Misschien moeten we gewoon maar eens onze mond houden. En leren waarnemen en kijken wat men zegt of hoe men reageert. Tenslotte is het algemeen bekend dat de non-verbale communicatie de belangrijkste communicatie is, althans het geeft ons de meeste informatie.  

Het is algemeen bekend dat onze woorden worden ondersteund en bekrachtigd door lichaamstaal en stem. Ook dat we onbewust veel meer waarnemen dan we bewust doen.  Alle onbewuste waarnemingen komen toch ook wel bij ons binnen, gefilterd en wel op basis van onze eigen ervaringen in ons leven. Wat belemmert ons dat toch om te luisteren en kijken naar de ander?

Aannames

Ja en onze spamfilters zorgen er dan weer voor dat communicatie ‘gekleurd’ binnen komt. En dat we er dus allemaal een eigen betekenis aan geven. En daar zit het ding! Daar zit onze valkuil dat we denken te  weten wat de ander bedoelt en ondertussen het eigenlijk niet weten omdat we het ook niet vragen. We blijven denken vanuit onze eigen beeld van de wereld. We nemen aan dat de ander hetzelfde denkt als wij.

Dus dat betekent dat we eigenlijk veel meer vragen zouden moeten stellen, checken bij de ander of je op een zelfde lijn zit, op een zelfde spoor. En dat checken dat doen we niet voldoende is mijn opinie. Als je leiding geeft dan moet je toch zeker ook weten welke behoeften er leven bij diegene aan wie je leiding geeft en waarop je kunt inspelen? Wanneer je die behoeften aanneemt kun je flink de plank misslaan.

De kunst van vragen stellen

Waarom stellen we geen checkvragen? Ik merk dat mensen over het algemeen het te brutaal vinden om te vragen. Dat durven ze niet of ze weten niet precies hoe ze het moeten vragen. Maar wat ik vervolgens zie is dat er zoveel misverstanden komen, doordat men weer aannames doet. En  vervolgens komt dat een relatie niet ten goede. Terwijl vragen stellen maakt dat we leiding hebben in een gesprek, we veel informatie zouden kunnen krijgen als we vervolgens goed luisteren naar de antwoorden. Vragen stellen maakt dat we echte interesse in de ander stellen en aandacht geven. Wie wil er nu geen aandacht. Aandacht geeft weer erkenning. Maar ook zorgt het stellen van vragen ervoor dat je de verantwoording bij de ander legt, dat de ander de kans krijgt om de verantwoording te nemen. Waarom doen het nog steeds niet?